Verslaving is toch anders dan we denken.
Verslavingen als symptoom van een dieperliggend patroon.
Verslaving is toch anders dan we denken.
Grauw, grijs, niet helemaal aanwezig, soms een beetje vies. 
Het typische beeld van een verslaafde kent iedereen wel, nietwaar?
Een grote boog eromheen en probleem opgelost?
Voor mij niet, in mijn ogen zijn verslavingen een symptoom van een dieper liggend patroon. Niet alleen bij de verslaafde, maar ook in onze maatschappij.
Ik ga ervan uit dat als je naar de donkerste hoekjes kan kijken je veel antwoorden zult vinden op vraagstukken die ons als geheel ten goede komt.
Ben jij verslaafd? Nee? Weet je het zeker?
Iedereen kent wel iemand, zo iemand in de omgeving dat de hele dag door…
…koffie drinkt of om de zoveel tijd een pak snoepjes eet, om de twee seconde zijn smartphone vastgrijpt of de hele avond achter de tv plakt. En wat denkt u van mensen die voor 6u beginnen werken en na 10u nog achter hun bureautje zitten en van andere mensen die om de paar dagen weer voor een andere etalage staan om een nieuwe jurk uit te kiezen.
Ow, U dacht aan iets anders?
Tja, zoals ik al zei; Verslaving is toch anders dan we denken.
Verslavingen bestaan er in alle maten en vormen.
Het is gemakkelijk te vergeten dat bovenstaande mildere verslavingen even destructief zijn als de zwaardere vormen. Het enige verschil is dat de destructiviteit trager intreed en dat de reactie van de buitenwereld minder agressief is als bij het gebruik van alcohol of drugs.
Nochtans … alles wat verdrongen wordt komt er op de ene of andere manier toch uit.
Ik ben er van overtuigd dat we niet kunnen blijven verdringen of verdrinken.
Ongecontroleerd, ongeventileerd, vanuit de pijn. 
En wanneer die emotie zich uiteindelijk laat zien ( wat onoverkomelijk is door de push vanuit de té volle binnenwereld) komt die ongecontroleerd, ongeventileerd en eventueel nog onder invloed in de buitenwereld. Wordt deze roep dan NOG niet gehoord dan is de kans groot dat de dood de enige manier nog is om die emotie weg te kunnen drukken.
Is het dan nodig dat de omgeving doet wat deze mensen vragen, kost wat kost?
Ik ben ervan overtuigd dat achter elke WIL, elke dominante wens een pijn ligt. Een pijn die gezien, gehoord en gevoeld wil worden.
Er is een heel groot verschil tussen deze mensen bedienen of de echte wens te kunnen onderscheiden.
In veel gevallen is dat eenvoudigweg de nood aan connectie, verbinding. De nood aan gehoord en gezien worden in die stukjes die er nooit mochten zijn, die werden afgewezen.
CONNECTIE!
Lukt het niet om te connecteren met de omgeving, zoals familie en vrienden, is het logisch dat je op zoek gaat naar iets anders om mee te connecteren.
De reden van disconnectie kan een trauma zijn, waardoor je steeds geallarmeerd door het leven loopt (fight, flight, freeze) en anderen niet kunnen binden met je of … en dat gebeurd zo vaak bij mensen die denken dat hun jeugd toch zo gewoontjes was, ouders hebben die een disconnectie hadden door trauma of niet gezien werden door hún ouders, waardoor ze connectie gingen zoeken in verslavingsgedrag en waardoor jij gewoon het onderdrukkend gedrag overneemt.
Hoe connecteren we dan in een wereld vol trauma? En wat als je zelf nog in trauma zit?
Mijn weg:
Met een alcoholverslaafde vader, vol agressie omdat die zijn eigen wereld niet aankon, was ik een kind dat het onderdrukken en omgaan met agressie (al dan niet fysiek) er met de paplepel heeft ingelepeld gekregen.
Na de bodem te hebben geraakt als zwaar depressieve tabakverslaafde mid-twintiger, besloot ik andere dingen te proberen.
Ik ging naast de maatschappij leven en zocht naar alternatieven om graag gezien te worden. Want wat was ik eigenlijk waard?
Ik zocht het in extremen, in een yurt wonen, geld verafschuwen, mezelf weggeven aan mannen. Wat het me bracht? Meer depressiviteit, ik was niet meer waard als een centje.
Tot ik op een bepaald moment leerde over alchemie en over het jezelf geven.
In een wereld waar trauma om je heen je dagen kleurt, kan je de liefde niet van een ander verwachten, je wordt er door teleurgesteld.
Ik leerde dat als ik mezelf toestemming gaf om naar mezelf te luisteren in mijn omgeving ook mensen naar mij gingen luisteren. Dat de troost die ik mezelf bood weer terugkwam, ongevraagd, uit de omgeving. Toen ik mezelf positief begon toe te spreken in de spiegel begonnen ook andere mensen dit in mij te zien.
En wanneer ik mezelf toeliet om aangeraakt te worden, leek het alsof mijn huid begon te tintelen en kreeg ik meer en meer mensen in mijn leven dat me liefhadden voor wie ik was. Ik kreeg vrienden en wat nog vreemder was, mijn band met mijn eigen familie verbeterde stilaan.
En zo ontdekte ik, al zoekend, dat verslaving is toch anders dan we denken. Het is het gebrek aan verbinding, verbinding met je zelf en daardoor ook verbinding met de ander.
Ik kan niet anders dan deze boodschap uitdragen.
Het is niet belangrijk hoeveel vormen van verslaving je als individu draagt, het is vooral belangrijk wat je ermee doet.
Kan je compassie tonen naar jezelf en onze omgeving?
Kan je zelf weer connecteren met dat stukje in jezelf dat zo gekwetst is geweest, dat gewoon gezien en getroost wil worden?
Als dat niet zo is, kan jezelf dan ook de hulp gunnen die hiervoor nodig is?
Nu is het aan mij
Aan mij om anderen te inspireren! Om deze weg te volgen en zo een nieuwe wereld creëren waarin er meer connectie en waarin er vooral begrip is naar elkaar toe.
Laat mij mijn woorden nog even kracht bijzetten door het volgende filmpje, over testen dat ze hebben gedaan in verband met ergere vormen van verslaving.
Waarin blijkt duidelijk dat mensen niet in verslaving blijven hangen ALS er maar connectie, begrip en liefde is.
Want verslaving is toch anders dan we denken.
Warms
Tania.