Angst voor de toekomst.

Oh, wat voel ik het borrelen, de angst voor de toekomst. Net zoals ik buiten de donder hoor rommelen. Ik weet dat ik niet alleen ben. Heel veel mensen die wat gevoeliger zijn voelen dat er verschuivingen in de lucht hangen. De dreiging  leunt dan ook op ons als een dik donsdeken. Waar gaat dit allemaal naartoe? En is angst voor de toekomst iets dat onvermijdelijk is?

Die “dit” is vrij in te vullen. Want de ene zal bezig zijn met persoonlijke veranderingen, terwijl de ander vreest voor het collectieve plan. Eigenlijk kunnen we, volgens mij, het ene niet van het andere losmaken. Het is één grote pot nat.

Wat in het groot aan de hand is, wel dat is het ook diep in ons of tenminste … diep in mij.

Alles rammelt, alles staat op losse schroeven.

Ik hoor me mezelf toespreken; “Eigenlijk Tania, hoef je geen angst te hebben. Het is gewoon! We zitten in een tijd van immense veranderingen en daar hebben we allemaal door te gaan. Ieder zoals het voor hem of haar klopt.”

Ik merk inderdaad dat iedereen bezig is met zijn eigen laagjes. Daardoor zich minder aantrekt van anderen. Of misschien ben ik het alleen die voelt dat ik mijn eigen weg te bewandelen heb. Terwijl ik anderen in hun waarheid laat.

Toch komen er vele verhalen naar me toe over families die uit elkaar gerukt zijn of vrienden die plots niet meer spreken. Vaak omdat de waarden en normen voor beide partijen plots heel anders liggen.

Die kloven en alles wat het met zich meebrengt, geeft mij toch wel wat angst voor de toekomst.

Want als alles uit elkaar valt, wat dan?

 

 

Dan ontstaat er iets nieuws.  Ja maar, niet zonder intensiteit, lijkt mij dan. Zoals bij een hittegolf, daar waar geen beweging meer is in de lucht. Eerst komt het verlangen naar verkoeling, naar verlichting en naar water dat leven schenkt. Dan steekt de wind op om wolken aan te drijven, die wolken ontstonden door de verdamping van de hittelaag. Waardoor een verkoelend front ontstaat dat dan botst en knalt met het huidige front.

Voor mij beweegt dit in ons wezen net hetzelfde. Iets werkt niet, we voelen dat het niet klopt. De intentie voor verandering van de spiegel is gezet en vervolgens gaat heel het universum aan de slag om dat te veranderen.

 

 

Waarom dan de angst voor verandering als wij die zelf hebben opgeroepen?

Ik geloof écht dat die angst niet natuurlijk uit ons voortkomt. Maar dat het een patroon is dat ons aangeleerd is als kleine kinderen. Zelfs niet meer bewust, omdat het generationeel is overgedragen.

Een vriendin wees mij op het boek: de vrouw als zondebok (over heksen, brandstapels en onteigening) en ik geloof dat daar een duidelijke aanwijzing zit in waarom wij niet meer geloven in verandering, in toekomst en in onszelf als middel.

Dat de angst een aangeleerd patroon is. Wat vervolgens zodanig groot gemaakt werd dat het makkelijker was om oude dingen vast te houden dan het nieuwe te omarmen.

Die angst is soms zo groot dat ik denk te sterven in het moment. Ik vermoed dat ook jij ergens dat gevoel wel kent of … het gemaskeerde gevoel dat zorgt dat je kwaad wordt of veel gaat snoepen of …. tja, welke verslaving je er maar op na houdt.

Wat vraagt die angst dan?

En wat als de angst voor de toekomst gewoon maar gevoeld wil worden? Wat als je er helemaal niets mee moet? Oh … hoeveel keer heb ik niet uit angst gehandeld (soms met enorme schade voor mezelf achteraf). Angst is zo’n slechte raadgever, en ik wéét het zo. Als je vanuit angst reageert dan reageer je vanuit je hoofd en dus vanuit een aangeleerd gedrag.

Het disconnecteert je van wie je werkelijk bent. Ik wéét het en toch … toch kom ik soms in verleiding om vanuit angst beslissingen te nemen. We zijn het ZO gewoon. Maak jij het stil wanneer angst opkomt? Of ga je handelen om jezelf uit die situatie te verlossen?

Ik beken schuld, nog veel te vaak ga ik in doelloze actie in plaats van stilte en verzachting.

Onze maatsschappij verwacht het van ons.

Wanneer er iets van spanning komt in ons leven, iets gaat veranderen. Wat leg  jij dan neer bij je omstaanders? Wat komt er dan als raad van ze terug?Wat ga jij eraan doen? Toch?Hoe ga je nu handelen? Meteen die actie … METEEN!

Terwijl het antwoord voor mijn gevoel nooit ligt op hetzelfde niveau als de vraag.Op de moment ik een klap krijg, dan waait mijn innerlijke boom naar alle kanten. Dan kan ik een antwoord geven dat teveel zuidwaards gericht is, of noordwaards, of … maar zeker niet gecentreerd.

Het juiste antwoord komt met de rust, komt met het laten zijn in jezelf.

Dat antwoord ligt altijd voor me klaar. Ik wéét dat, want ik heb het al zo vaak beleefd. En toch, in het moment dat een klap net groot genoeg is in een thema dat gevoelig ligt. BAM, sta ik weer te re-ageren in plaats van te inte-greren.

Spiegels

 

Nochtans geloof ik erin dat de verandering gewoon IS. En geloof ik ook dat wat we zien gebeuren een stukje spiegel is, komende van ons onderbewustzijn. Niet om ons iets te leren, maar omdat het ooit van ons is afgescheiden geweest. Dat afgescheiden deeltje heeft maar één verlangen, dat is geïntegreerd worden in het geheel.

Stel je voor dat ik verandering objectief zou bekijken, zonder mijn verleden en mijn emoties. En beetje zoals je naar een baby kijkt die zo graag wil opstaan, maar gefrustreerd is omdat het niet lukt. Dan lachen wij eens heel lief met de gedachte, dat komt wel goed. Keep on going!

 

 

Sinds wanneer en waarom zit er verkramping op?

Wanneer stopt het vertrouwen en komt er dus de angst naar boven? Want ik geloof oprecht dat, zonder de angst, het universum ons ten alle tijden ondersteund. Ik geloof dus dat het onze angst is dat ervoor zorgt dat wij haar ondersteuning niet kunnen omarmen. Of dat we haar ondersteuning soms gewoon niet meer kunnen waarnemen.  Omdat we zo gefocust aan het staren zijn naar het punt waar de zon onderging. We weten toch dat hij, na de nacht, weer in het oosten opkomt? Waarom dan kijken naar het westen? En waarom dan zo bang zijn voor het donker?

Donker of niet weten.

Zelfs in het échte donker gaan wandelen is not done, en zeker niet als vrouw. Omdat we angstig moeten zijn voor wat mogelijks in het duister schuilt.

En in een maatschappij waar er zoveel niet geïntegreerde trauma is, lijkt het mij oprecht belangrijk om een beetje uit te kijken. Maar eigenlijk zit er ook veel ironie in. Want ook onze emoties zijn donkere krochten in onszelf en hoe vaak gaan we er niet voor lopen. Terwijl daar, in die donkere emotionele krochten, vaak zoveel wijsheid te vinden is. Zoveel kracht en oh zoveel heling.

Wat brengt angst voor de toekomst of angst voor de donkere krochten dan op?

Als ik écht angstig ben dan probeer ik zo snel mogelijk van die angst af te komen. Dan zal ik dus gemakkelijk naar de eerste beste oplossing grijpen die me wordt voorgeschoteld. En geloof me, of niet, maar er zijn mensen in dit collectief die daar een mooi winstsysteem hebben uit opgemaakt. Eerst de angst verspreiden, dan meteen erachter de oplossing verkondigen.

En ik, die graag van die angst af wil raken, zal gemakkelijk kiezen voor die quick-fix. Terwijl … als ik langer wacht en voel in die donkere krochten, er misschien wel een heel ander pad voor me klaarligt .Een initiatie in iets dat veel machtiger is dan een enkeling die graag een paar euro’s op mijn rug verdiend. Een initiatie met onze diepere aard van zijn, gelovend in een universum en dat alles. Zelfs het minst leuke ons eigenlijk iets heel kostbaars zal komen brengen. Wat dat is, dat kan enkel jij ervaren. Maar eigenlijk is angst voor de toekomst een oud patroon dat we mogen lossen. Terwijl het diepe geloof in dat wat gebeurd ons helpt en heelt mag groeien, zodat we eindelijk ons recht  als mensen weer mogen omarmen.

En daarbij heb ik deze golf van angst heel mooi geïntegreerd, en wacht ik tot de volgende golf komt. Als weeën van een barende vrouw. Met een diep geloof dat er straks iets geboren zal worden waar ik nu nog geen weet van heb.

Tegengestelde van quick fixes.

Wat als er achter deze angsten en het willen quick fixen iets zit dat prachtig is?
Stel je voor dat we bij de angst blijven, bij dat diepere stuk in onszelf dat gezien wenst te worden.
Wat zou er dan gebeuren?
Voor mij is gebleken dat er dan licht wordt geschenen op een vraagstuk. Plots verschijnen er antwoorden en mogelijke oplossingen.
Plots ontstaat er co-creatie en ontstaan er hele andere bedrijven dan de angst-gebaseerde aangeprate topic.

Hierbij voeg ik een TED-X over een vrouw die haar diepe alles-verlammende angsten heeft omgebogen, naar iets prachtigs.

Enjoy!

Ow en, ik ben benieuwd hoe de wereld er straks zal uitzien, als wij allemaal diep duiken in onze donkere krochten. 
Voel je angst om te duiken of heb je graag iemand die naast je staat terwijl je duikt in die krochten?
Klik dan op de knop hieronder om samen te werken. 

Tot later,
Tania.