The kid inside.

Vanbuiten zie ik er volwassen uit, ik gedraag me zoals ik het aangeleerd heb gekregen. Dat betekent dus dat ik me prima aangepast heb in het leven.
De vraag dat ik me steeds meer stel als dit onderwerp naar boven komt; is dat aangepast gedrag wel zo gezond?
We komen namelijk als volledige wezentjes op deze planneet. Zijn echter opgevoed met een veelal straffend model. Wat zoveel betekent als dit stukje van jou is prima, het ander niet. Elk stukje dat niet gezien noch gehoord werd, is verbannen in onszelf en leeft dus enkel in the kid inside.

Die stukjes die zijn niet weg, ze blijven slapend achter in onze geest tot er iets dat stukje triggert. Dan vervormen ze ons zicht op deze wereld  en verkleurd het beeld.
De uitspraak er is niet één waarheid, is daarom zo kloppend. En Het toont ons dat het fenomeen liegen misschien zelfs helemaal misplaatst is bij het naast elkaar leggen van waarheden. Want ….

Onze hersenen werken niet lineair, maar circulair, spiraalvormig zelfs.

Dat betekent dat wanneer zo’n dorment stukje in onze hersenen getriggered is, oude verhalen geïntegreerd worden in het nieuwe verhaal. Waardoor de nieuwe gebeurtenissen helemaal niet meer zo zuiver vertaald kunnen worden door ons. Je kan begrijpen dat hier heel veel verwarring, onbegrip en zelfs geweld uit kan ontstaan.

The kid inside gebruikt het nieuwe verhaal als kans om eindelijk wel gehoord, gezien en begrepen te worden.  Eindelijk het juk af te werpen niet te mogen zijn en zich weer te integreren in het grote geheel. Alleen zijn die stukjes zo diep weggestoken dat het individu niet meer helder ziet wat oud is en wat nieuw. Het is één grote smeltkroes geworden. Wat frustratie oplevert bij de persoon in kwestie, maar ook in zijn omgeving.

Elke keer als de situatie niet helemaal doorleeft is, zal je merken dat soortgelijke situaties zich weer voordoen in een leven.
Onze hersenen en ons bewustzijn zullen dus ook spiraalvormig denken, het oude vermengt met het nieuwe.

De eigen controleur.

Bovendien speelt hier nog bij dat we al de onderdrukkende stemmen van vroeger hebben geïntegreerd in een persona in onze hersenen, de controleur. (De controleur is een verzameling van stemmen die ons beperken om helemaal bij ons gevoel, bij ons eigen wezen te blijven.  Denk aan onze ouders, de opvoeders, mensen naar wie we opzagen) Waardoor er nog een hele boel verwarring bovenop komt. We onderdrukken onszelf zo fel dat wanneer het er toch uitkomt, het er vaak uitkomt vanuit een kwaadheid. Een kracht, een roep om gehoord te worden. Omdat ons kleine onderdrukte stemmetje al een enorm gevecht heeft moeten leveren met de eigen controleur.

De essentie en het verwrongen beeld.

We komen hier in deze wereld, naar mijn mening, met een missie. We hebben alles wat we nodig hebben in ons zitten en ik geloof ook dat wat we meemaken als kind bijdraagt tot de kracht om die missie te gaan leven. Wat ik vaak merk is dat iedereen nog zo in gevecht staat met oude verhalen waardoor de essentie van het verhaal van een persoon tegenover je vaak verloren gaat. Het beeld dat je krijgt mag dan verwrongen zijn, maar wat daar vanbinnen zit bij jezelf en de ander is wél van waarde. Hoe klein het vlammetje ook is. Jij, ik, wij zijn van waarde!

Het verleden.

Waarom mochten er deeltjes van de kid inside niet zijn? Hoe komt het toch dat er dingen niet gehoord en niet gezien werden bij de start van ons leven?
Dat is eigenlijk heel simpel. Omdat onze ouders ook niet mochten zijn. En vaak nog steeds opzoek zijn naar bevestiging om zelf te mogen zijn. Waardoor hun aandacht ging naar de plekken waar zij nog geen vrede mee hebben. Naar het gevecht in en met zichzelf en hun opvoeders. Waardoor ze hun eigen kinderen straften wanneer het gedrag toonde dat niet gangbaar of aanvaardbaar was. Terwijl dat kind misschien iets heel essentieel komt laten zien.
Er werd niet gekeken naar het waarom, het werd niet bevraagd, omdat de ouders zelf aan het overleven waren.

Pilletjes

Alles werd afgedaan als een kwaaltje dat puur lichamelijk (zeker ook het geestelijke) niet werkte dus zou er wel een medicijn voor zijn.
Wat maakt dat het kind al van jongs af onderdrukking ervaarde. In de eerste plaats door bestraffing of het wegduwen van alles waarvoor geen tijd noch ruimte was en als dat niet werkte om een kind mooi in het rijtje te laten lopen, volgde onderdrukking medicinaal.

Dat zorgt voor een ongelofelijke onveiligheid om zich te uiten.

Het juiste medicijn.

Terwijl een kind vaak een zuivere spiegel is voor wat de ouders nodig hebben. Vaak zijn ze het juiste medicijn dat wanneer er dieper naar gekeken zou worden de rest van hun leven vereenvoudigd. Ik zeg dit zonder schuld, omdat we gewoon zo ver zijn afgedreven van onze innerlijke alchemist. Waarbij de innerlijke alchemist diegene is die beseft dat we allemaal één zijn. Die persoon dat beseft dat we in essentie allemaal bijdragen aan het grotere geheel en elkaar komen laten zien wat nog niet helemaal klopt. Terwijl onze generaties eerder alles opgelost wenst te hebben, het liefst zo snel en eenvoudig mogelijk.

Wat niet zegt dat het kind alle waarheid in pacht heeft. Het kind uit zich vanuit de emoties die hij/zij kan uiten. Bijvoorbeeld als een kind kwaad is omdat een relatie geëndigd is, betekent dat niet dat de relatie moet blijven voortduren om het kind niet te ontzetten. Het betekent juist dat het kind een plek nodig heeft. Een veilige plek waar hij/zij zonder oordeel die kwaadheid kan uiten, kan laten zijn. Waardoor het gezien en gehoord wordt. Daar waar er tijd en ruimte is om hem/haar in alle veiligheid te leren hoe hij/zij zich kan uiten zonder een ander te schaden.

Verdrukking

Omdat verdrukking de laatst honderden jaren op bijna alle lagen van onze samenleving heeft plaatsgevonden is ook wel te begrijpen dat wij daardoor allerlei klachten hebben ontwikkeld, mentaal, psychisch en ook fysiek.
Kijk naar de omvang van onze gevangenissen, kijk naar de omvang van de ziektezorg en kijk dan naar de hoeveelheid keren dat we tegen onze kinderen, vrienden, familie en dieren zeggen: “nu even niet”.

Boodschappen

Dan stel ik me vragen. Wat zou het zijn als we ervanuit zouden gaan dat alle boodschapen ten allen tijden komen op het juiste moment en de juiste plek? Dat wat er op dat eigenlijke moment gebeurd het einige juiste is. En dat we juist nodig hebben wat we wensen weg te duwen.

Stel je voor dat wanneer we aanwezig blijven, ook bij zwaarte en moeilijkheden, we dan juist The kid inside de ruimte geven om weer helemaal te integreren. De kindjes van de ander, maar misschien ook onze eigen kindjes die niet voorbij onze eigen controleur geraken. En als we echt luisteren, dan zien we misschien helder de boodschap vanuit de essentie van het wezen dat voor ons staat.

Vanuit ervaring mag ik vertellen dat dat de enige manier waar ik van merk dat ze helend is voor mezelf en de mensen om me heen.
Ik ben het al een hele tijd aan het toepassen met een kring zeer bewuste mensen en zie hoe zo lagen afvallen, en dingen helderder worden, veiliger worden en we steeds meer de essentie bij onszelf en elkaar kunnen onderscheiden.

Stel je voor dat dit bewustzijn ook groeit voorbij deze veilige kring, voorbij de muren van de gevangenissen en mentale instellingen. Stel je voor dat we samen met elkaar op zoek gaan naar tools om emoties juist te ventileren en dat wij, met zijn allen, écht gaan luisteren. Wat zou er dan gebeuren? Hoe zou de wereld er dan uitzien? Ik geloof oprecht dat er dan ook eindelijk stukjes van onszelf, die we gevangen hebben grezet weer kunnen bevrijden. Wie gaan we dan worden?

Oh en voor ik het vergeet, er is een prachtige film in omloop! The Wisdom of trauma, voor als je nog dieper op dit onderwerp wenst in te gaan.

En de link naar de website van deze film vind je hier: The Wisdom of Trauma – Gabor Mate Film

Liefs,
Tania