Rauwe rouw

De donkerste maand staat voor de deur en voor mij staat loslaten centraal.
Een van onze trouwe viervoeters is stilaan aan het overgaan en doet dat op een vrij lugubere manier.
Het confronteert me met diepe rauwe rouw. En tijdens deze periode merk ik dat ik andere periodes van rouwen en verdriet weer voor de kiezen krijg.
Rouwen is niet zomaar iets, het is een proces en eerlijk … ik merk bij mezelf een gewrongenheid om er ruimte voor te maken.

Snel leven

We zijn het zo gewoon om dingen te plannen. Vaak wordt zelfs een geboorte of een sterfgeval ingepland.
Je weet wel, het breken van de vliezen en de ruggenprik om de weeën op te vangen.
En oh ja, vanaf wij bepalen dat het lijden begint, staat de dierenarts klaar om het finale prikje te geven.
Want, alles moet gaan in een snel-tempo omdat er nog zoveel gedaan moet worden in het leven en het leven is … kort.

Het voelt niet juist.

Ik lees de angst in de ogen van het diertje en besluit voor hem op te komen.
Hij is namelijk nog steeds de eerste om zijn eten te claimen en staat paraat voor de deur om te gaan wandelen.
Ondanks het leegbloeden, stilaan, ondanks kans op infecties.

God of goed

We kunnen dan wel voor god spelen en er meteen een veilig eind aan breien of we kunnen ook diep gaan voelen en kijken wanneer het moment goed is.
Dat betekent vertragen, helemaal in het leven zakken, invoelen met hem.
De rest even wat anders aanpakken zodat hij de kans krijgt om zelf zijn tempo te bepalen.
Hem het recht geven om een blok aan ons been te zijn voor zolang het nodig is.

En dat is nodig … het leven ontrafeld, het neemt ons op reis in onszelf. Hij neemt ons mee.

Met vlagen

Soms voelen we dat er veel energie is, dan weer verwarring, dan huilt mijn man, dan weer ik.
Hij is buiten gaan werken, ik sleutel hier aan mijn werk. Tenminste … als er helderheid is.
Veelal is het stil en dragen we elkaar. Dan plots ontstaat er een klein ritueel, een diepe dankbaarheid naar al wat is geweest.
Juleke slaapt veel, tussen de wandelingen door en zelfs Peppy, een van onze andere hondjes, blijft bij hem waken.
Nu naast me op het matje.

Soms blaffen en grommen ze naar geluidjes. Dan springen ze nog samen recht om even later uitgeput weer te stranden bij elkaar op het matje naast mijn voeten.
Ik weet dat Peppy Juul gaat missen als het moment daar is. Want als hij het eerste signaal van écht lijden geeft, dan staat de dokter hier voor de deur.

In het moment gezogen worden.

Wat me opvalt is dat alle zorgen, alles van buiten vervaagt bij dit proces.
Het is niet langer belangrijk, enkel de liefde is er en de herinneringen van andere rauwe rouwprocessen.
Ik herinner me mijn grootmoeder, haar afscheid, waar ik voor het eerst mocht merken dat die heilige ruimte van sterven voor mij heel normaal is.
Het abrupte einde van mijn vader toen ik achttien was en in contrast met dat beeld, het beeld van een vriendin van me die vier jaar geleden koos om uit het leven te stappen. Heel anders, met haar familie en in ritueel.

Alle beelden schuiven me voorbij en wat ik daarbij voornamelijk merk is dat mijn hoofd niet meer weg kan.
Het zuigt me in dit moment, waarbij alle plannen en alle deadlines even in het niets vallen. Het doet er niet meer toe, het is even niet belangrijk.

Oordelen.

Ach het is zo makkelijk om nu naar mij te kijken en je af te vragen, heeft die niets beter te doen?
Eerlijk, vaak veroordeel ik mezelf. Ik heb namelijk nog heel veel te doen en er staat zoveel klaar dat ik met jullie wens te delen.
En met dat oordeel vraag ik mezelf af …. hoe ver is het gekomen? Zijn wij het écht verleerd om mens te zijn? Om diep te voelen in plaats van te rushen?
Kunnen wij nog helemaal verbonden zijn? Verbonden met het leven en daarmee ook met de natuur?

Hoeveel hebben we in ons leven laten komen dat niet meer écht is? Bij wiens bevalling zijn we tussen gekomen?
Wie heeft er al eens laten bepalen door een ander dat hij ziek is, zelfs zonder dat er tekenen van ziekte aanwezig waren?

Ik kies er niet meer voor.

Graag maak ik de beslissing om te verbinden met mezelf en mijn omgeving in alle rauwheid en zelfs rouwheid.
Ik ga tijd maken om te leven. Om te voelen, om te zijn.
En van daaruit begeleid ik jullie graag verder. In zachtheid, met respect voor het leven en zijn cyclussen.
Met de dood, met de altijd aanwezige dood in dit fragiele leven.

Want mensen, naast alles wat we moeten en zouden kunnen zijn, zijn we nog steeds simpele mensen.
Wezens van vlees en bloed en dat bloed stroomt even makkelijk uit je aderen als het er de tijd voor is.

Veel warms aan zij die net als ik even stilstaan in dit leven, in de rauwheid van ons bestaan.
Ik zie jullie en eer jullie.
Tania