Ik ben kwaad!

Van kwaad zijn is stout, naar het leven zelf.
Hoe een verkeerde blik op kwaadheid heel destructief kan zijn en onze levensvlam kan doven.
Hoe het proberen onderdrukken van deze emotie kan leiden tot daders en slachtoffers.
En stilaan helen met vallen en opstaan nodig is om onze ganse samenleving weer gezond te maken.

Kwaadheid

Ik ben kwaad! Boos! Vurig! .. een BOM!
En toch … is het zo moeilijk om kwaadheid uit te drukken.
Tenminste het rouw en puur mogen uitdrukken zonder dat mensen weglopen. Zonder dat ze kleiner worden of zonder dat ze proberen pleasen, yak!

Zucht.

Gaan lopen is zoveel gemakkelijker.

Lang heb ik de kwaadheid die door mij stroomde onderdrukt, ik wou ze niet voelen.
Ik voelde ze ook niet, ik liep er simpelweg van weg met een ton boterhammekes choco en een tas warme melk of ….
Het duizenden en één dingen doen.
Je weet wel, alles behalve… voelen.

Al vanaf ik een kleine meid was werd er ingepeperd, kwaad zijn is stout zijn.
Dan ga je in de hoek staan en die hoek werd later je kamer.

Even ter zijde, ik voel veel compassie naar onze ouders en hun ouders want ook zij zijn opgevoed in een systeem waar emoties niet ok waren.

Maar ondanks mijn compassie sta ik daar wel, dik van de bokes choco, overprikkeld van het uren weglopen en hoofdelijke zaken doen waaruit een gevoel van heldhaftigheid ontstond omdat kwaadheid me niet heeft kunnen inhalen, niet vandaag.
Je bent flink geweest Tania en daarvoor krijg je een snoepje.

Is dat wel zo?

Of  heeft de kwaadheid zichzelf toch uitgedrukt?
Want wat waren al die aanvallen van allergie? Die opstoot astma of al die nachten valse kroep wegdampen boven het bad?

Juist ja! Dat is dan de vorm van kwaadheid waar iedereen mee weg kan. Je wordt slachtoffer van je eigen inwendige frustratie en als slachtoffer wordt je omarmt, er wordt om je gegeven en je wordt verzorgd.

Dus dat wordt dan je nieuwe staat van zijn en behalve het in venijn loslaten van een aantal woordjes pittige giftigheid blijft die kwaadheid daar waar het niet kan bewegen. Het stagneert ergens in je lijf.

… In mijn lijf.

Quick fixes

Omdat het stagneert doet het pijn en moet je vervolgens dingen gaan “oplossen”.
Misschien helpt sport of een massage, een lange wandelingen of … yoga. Want als je de klachten laat opstapelen, dan word je onherroepelijk ziek. En luister je dan nog niet, dan … Zucht.
Een pilletje Tania? Een spuitje? Ach kom op, hier nog wat pijnmedicatie, je bent zo van alles af.

Mijn lange kinderjaren waren een opeenvolging van pilletjes, spuitjes en prikjes om mijn allergie te stabiliseren. En wat ik heb mogen merken is dat ik inderdaad verlost was van al die vervelende hickups en pijntjes, maar dat ik eigenlijk niets meer voelde.
Niet alleen mijn verbannen kwaadheid was verdwenen, het leek wel of ik verdoofd was. Blank, vlak, ook de liefde was weg.
Zonder beweging ging ik mijn dagen door, gestagneerd in niemandsland. Mezelf afkeurend als ik wel iets voelde.

En toen … riep de ziel, het verlangen!

Tot ik plots besloot om met alles te stoppen. Geen pilletjes meer voor mij!
Explosie na explosie ontstond in mezelf, verwarring omdat ik deze explosies afwees.

Ik moest compenseren, want de chaos was ZO groot! Roken, drinken, chocolade, suiker, extreem gezond tot het pijnigende toe.
Gewoon om een beetje rust te vinden in dat grote vat vol emoties.

Ik werd bang mensen dichtbij te laten komen, want hoe dichter deze kwamen, hoe dichter ook de explosies waren. Ik leerde mensen helpen zonder mezelf te verbinden met hen. Ik leerde ten dienste van een ander te staan. En toch was daar die gigantische eenzaamheid die me deed verlangen naar een mooie en diepe verbinding. Hoe meer ik hielp, hoe kleiner de stem van de eenzaamheid werd en dus …. ik het volhield.

De dood verlangt naar het leven, altijd.

Dat patroontje voltrok zich een hele tijd in mijn leven en het werd het nieuwe normaal.
Tot Theater me inspireerde om eens te kijken waar emoties niet langer mochten stromen.
Want dat wat niet mag stromen is dood en verlangd naar het leven. Als iets verlangd naar het leven gaat het zichzelf uitdrukken of in jou op een giftige manier of in je omgeving omdat jij het zelf onderdrukt. Dan komen de spiegels tot leven.

En zo worden we geboren in een wereld van daders en slachtoffers. Van almacht en onmacht, van onbalans.

Diegenen die zo vol zitten van kwaadheid en ontploffen (vaak op een ongezonde manier omdat we nooit hebben geleerd om hiermee om te gaan) met daarna een oneindige val in schuld en afwijzing omdat onze ouders nog steeds (in ons eigen hoofd) met hun vingertje aan het zwaaien zijn.

Tegenover de personen die imploderen en bevriezen, waardoor grenzen vervagen en ze zichzelf dingen laten aandoen die nooit zover zouden gekomen zijn mochten ze hebben leren omgaan met hun recht op kwaadheid voelen.

Want kwaadheid is eigenlijk gezond, het is een grensaangever.
Dit niet, dit doet pijn! Blijf hiervan weg! STOP!

(En wat als onze ouders de spiegels niet konden verdragen die wij op dat moment aan het uitvergroten waren voor hen? Want een kind komt een ouder laten zien wat er nodig is om heelheid te verkrijgen).

Beiden zijn me eigen.

Ook ik heb ze beiden mogen ervaren, het onderdrukken, het inslikken en dan merken dat ik echt geniepig en met heel veel venijn mijn kwaadheid uitdrukte of gewoonweg super ziek werd.
Tegenover, na theatrale oefeningen, het kunnen kwaad zijn met al zijn erupties en al zijn grootsheid.
Waar ik doodsbang werd van mijn kwaadheid omdat ik plots mensen zag reageren, weg van mij.

Ik ging eindelijk niet meer lopen van mijn eigen gevoel, maar iedereen anders deed dat wel.

Frustrerend!!! Pijnlijk!!!! De vingertjes van mijn ouders zwiepten weer als warning signs voor mijn ogen en ik was de weg kwijt. Mijn leven werd donker, ik liep verloren in mezelf en had zowaar een donkere nacht van de ziel. Wat nu? Wat moet ik hiermee?

Tot ik besefte dat ik eigenlijk nooit écht heb leren omgaan met mijn kwaadheid.
Want kwaadheid, verkeerd gebruikt kan heel desastreus zijn, alles opbranden en veel schade aanrichten. Maar kwaadheid is ook levenskracht, is passie, is de goesting om te leven en jezelf in het leven neer te zetten. Kwaadheid, gezonde kwaadheid, is nodig om jezelf uit te drukken zoals het bedoeld is.

Hoe vind je dan die gezonde kwaadheid? Hoe ga je van het opbrandende vurige papiertje naar een massieve brandbare, stabiele blok. Want dat papiertje verbrandt niet alleen je omgeving, uiteindelijk brandt het ook jezelf. Pijnlijk …. En het duwt je uiteindelijk in isolatie.

Terug leren omgaan met de vuurkracht is wat we nodig hebben.

Je mogen uitspreken, wat er leeft in jezelf. Zonder schaamte, zonder schuld.
Wat leeft er vanbinnen? En kan je daar de oude patronale stemmetjes vanaf halen? Kan je gewoon blijven bij dat wat er in je leeft? En kan je dat dan ook delen en weten dat het zal worden omarmt in een bad van liefde met mensen of tenminste één persoon die je de ruimte geeft om te zijn?

Dat zou ware heling zijn. Een tegenovergestelde stem dan al die stemmetjes in ons hoofd die hard zijn en het beter weten en je ooit hebben proberen beschermen. Want ook deze stemmetjes hadden hun nut. Ze waren er om je te verwittigen wat er ooit gebeurd is geweest toen je net zoals nu gereageerd hebt. Alleen … is nu een hele andere situatie als toen en dus is de uitkomst ook niet perse hetzelfde.

Hieronder nog een mindfull uitleg over kwaadheid en wat we er daadkrachtig mee kunnen doen.

Want stel je eens voor dat we allemaal helemaal mogen zijn, dat we alles weer helemaal kunnen voelen en er ook gewoon bij kunnen blijven. Hoeveel dieper zou onze liefde dan zijn voor ons zelf en voor elkaar en … voor de aarde. Hoe zouden we dan alles en iedereen gaan behandelen?

Ik zie plots veel hoop voor deze wereld. Voor onszelf en alle wezens die hier leven.

Hoe beleef jij kwaadheid?

En durf je daar iets over te delen? Of is dat erg moeilijk? …

Fijne dag,
Tania.