Hoe Trauma in je lichaam sluipt.

Hoe trauma in je lichaam sluipt is niet te onderschatten.
De kleinste gebeurtenissen in je kindertijd kunnen je verdere leven tekenen.
Het is goed dat het steeds meer aandacht krijgt onder de gezondheidswerkers, zodat jij en ik het steeds beter kunnen plaatsen.

Weet je nog?

Weet je nog, die ene donkere dag, toen je nog klein was? Jij was diegene met blauwe plekken, soms zichtbaar, soms niet. Je lag vaak wakker ’s nachts, niet omdat je rekeningen niet kon betalen. Maar eerder omdat je jezelf afvroeg hoe je beter je best kon doen, zodat je er helemaal bij kon horen. Zodat men je graag zou zien.

 

Ook ik was zo’n kind. 

Ikke nie, zene!

Nu hoor ik je denken; Bij mij viel het wel mee hoor.
Wat je beschrijft hoort dat niet eerder tot de lagere klassen (allochtonen of mensen aan lager wal)?
Dus ik kan het niet slecht hebben gehad… En die kleine blutsen en builen, daar wordt je groot van, toch?

Wist je dat 95% van de wereldpopulatie zich ooit heeft afgevraagd waarom ze niet goed genoeg zijn? En dat de eerste 3 tot 6 levensjaren bepalend zijn voor de rest van je leven?

Sta je wel eens stil dat bijna ieder kind geboren is in een steriel hospitaal in plaats van een warm bed en dat dat vrij ingrijpend is voor een klein mensje?
Of dat als je ouders zichzelf niet graag zien, ze ook geen werkelijke liefde tonen naar jou toe, maar eentje dat verbonden is aan voorwaarden?En sta je er dan bij stil dat al deze onverteerde en normaal bevonden dingen zich opslaan in je lichaam. Om daar stilletjes te rijpen tot ze groot genoeg zijn om als klacht of ziektebeeld tevoorschijn te komen?

Tadaaaaah, verrassing !! (zo sluipt trauma dus in je lichaam.)

Het enige wat je hoeft te doen is maar even kijken naar de toenemende cijfers over mensen die ziek worden. Mensen die aan de antidepressiva zitten of mensen met overwicht- of alcoholproblemen. Geef toe, wie kent er niet iemand in zijn buurt met deze “gewone menselijke foutjes”.

My story

Trauma

Als jong meisje groeide ik op in een gezin met een vader die zichzelf niet kon accepteren en zich daardoor vergreep aan alcohol. Zo terroriseerde hij ons gezin. Waardoor mijn moeder het veel te druk had om ons kinderen veilig te houden en dus geen energie meer overhad (en de kunde niet had) om ook emotioneel steun te bieden.

Ik heb me als kind nooit begrepen gevoeld, nooit gehoord gevoeld. Ik voelde de absolute onderdrukking en mijn lichaam vertaalde dit door extremen aan te geven.
Zware aanvallen van allergie en astma. ( Nu weet ik dat het kwaadheid en onmacht weerspiegelde)

De reactie van mijn ouders? Spuitjes bij de dokter om mij terug uit te balanceren, vanaf mijn 6e tot aan mijn 12e.
Klachten weg, dan is onze dochter ok toch?
Zagen ze dan niet dat ik mezelf steeds verder terugtrok in mijn kamertje van 3 op 4? Dat ik tot het middageten in mijn bed bleef liggen en 10 dubbele boterhammen met choco naar binnen speelde, elke dag?

Natuurlijk zagen ze dat en werden boos op mij, omdat ik lui was, omdat ik te veel at en dik zou worden. Ze wisten niet dat het afkomstig was door de onderdrukking.

Pubertijd

Op mijn 13e brak de pubertijd uit.
Ooh, woest was ik! De kwaadheid spatte er vanaf!

Ook mijn gezicht en rug vervormde zichzelf in een maanlandschap.
Poeh … moeilijk kind hoor, die Tania.Begin maar met de pil, dan stabiliseren die hormonen zichzelf en zal ze minder last hebben van puistjes én die vervloekte emoties.

Weer werd ik de ziekelijk stille, bijna dode, versie van mezelf. Er volgde depressies, ik voelde me niet gezien, niet begrepen en vroeg me regelmatig af waarom toch…. Had ik het niet goed? Ik zat op paardrijden, mijn moeder deed alles voor mij, mijn vader leefde niet meer onder één dak met ons?

In deze schaduw leefde ik mijn hele kindertijd. Depressie gevold door kwaadheid, stilte, weer die depressie, kwaadheid, stilte enzovoorts.

Tot ik vrij was!

Tot ik toe was aan huisje, kindje, boompje. De pil werd in de vuilnisemmer gesmeten en daarmee ook de onderdrukking.
Zo ontstond de uitbarsting van mijn persoonlijke vulkaan.

Het leek of alles explodeerde in mijn lichaam, al de emoties begonnen plots weer boven te komen. Kwaadheid, frustratie, angst, pijn, verdriet. En bovendien nog niet eens de weet waar die emoties vandaan zouden kunnen komen. Helemaal gedesoriënteerd was ik zo teleurgesteld in mijn leven, het behoorde precies tot een ander. En waarom he … waarom mocht ik mijn eigen leven niet leven? Dus ging ik op zoek naar hoe ik zo ontevreden was geworden en vooral wat ik eraan kon veranderen.

Mijn geluk mag ook het jouwe worden.

Door het onderdrukken van emoties, waar je dus vaak niet aan kunt doen, ontstaat er een scheiding tussen lichaam en geest. Je lichaam beeld nog steeds dat kleine kindje uit dat zich niet begrepen voelt en geeft nog steeds de werkelijke staat van je emoties weer. Terwijl je hoofd zegt hoe het ideaalbeeld eruit zou zien (de stemmen van de opvoeders).

Via de Chinese geneeskunde en ander lichaamswerk kan je de rottende sluipende emoties die nooit beleefd zijn in je lichaam loswerken. Zodat ze niet als ziekte hoeven te verschijnen maar je helpen om je terug te doen stromen.
Stromen betekent dat je die emoties eindelijk vrijlaat en dus zult gaan beleven, wat niet altijd fijn is.
Dat stromen maakt dat die emoties zichzelf niet hoeven te gaan vervormen in fysieke klachten en ziek worden.

Hierbij laat ik jullie nog graag genieten van Nadine Burke Harris en het effect van kindertrauma op je leven.

Meer info over hoe ik je kan helpen vind je hier terug:

Warms,
Tania.