Gevoelig zijn, een vloek of een zegen?!

Gevoelig zijn, je zal er maar mee zitten.
Het staat gelijk aan de term HSP (highly sensitive person).

Met gevoelig zijn kan je er vanuit gaan dat het leven niet gemakkelijk is en eigenlijk … nooit geweest is. Daarom ook de stelling, is het een vloek of is het een zegen. Misschien wel beiden, afhankelijk van de situatie. Eén ding staat als een paal boven water, gevoelig zijn is niet altijd makkelijk.

De vloek van gevoelig zijn.

Het lijkt net of anderen altijd meer kunnen. Waarom reageer ik extreem op prikkels?
Ik voel me een buitenstaander, want als ik mezelf “normaal” probeer te gedragen dan raak ik uit balans en voel ik me niet alleen slecht, ik heb er dagenlang last van. Iedereen doet stoer en al probeer ik wel, het lukt me niet …

Wat is er toch mis met mij? Waarom kan ik niet even “gewoon” zijn.

Wat is gewoon tegenwoordig?

Is het normaal voor ons om de hele dag omgeven te worden door geluiden, volgepropt te worden met kilo’s suiker, cafeïne of zelfs alcohol. Onder de meest absurde omstandigheden dingen te moeten onthouden en vooral dat eeuwige stilzitten overal? Is dát de norm van de gemiddelde persoon?

Alles gaat om ter snelst en in plaats van met elkaar af te stemmen streven we naar perfectie.
Een perfectie dat afgebeeld wordt vanuit … wat eigenlijk?

WIE bepaald de norm?

Ik stel mezelf steeds vaker vragen over wat we onszelf proberen wijs te maken.
Zoveel mensen lopen rond met labeltjes en buitensporige kotjes. Kotjes waarvan we zelf amper de lading kunnen dragen. Om er een paar te noemen, autisme of een spectrum, ADHD, CD, Bipolaire stoornissen, etc.
Soms kunnen labeltjes een verlichting brengen, mensen vinden elkaar gemakkelijker en er zijn verslagen te lezen met wat je allemaal kan doen als je een bepaalde “stoornis” hebt.

Zijn deze afwijkingen écht stoornissen, of zoeken we manieren om met de snelheid van de maatschappij om te gaan in plaats van de maatschappij aan te passen aan onze behoeften? En geven we onszelf een beetje ruimte om te kijken in hoeverre stoornissen afkomstig zijn door een gebrekkig warme gezinssituatie, misschien ook omwille van de stress van de snelheid in de maatschappij? Je gaat je pas vragen stellen als je begint te praten met mensen om je heen en wat ze doen om “productief” te blijven. De ene krijgt pillen, de ander heeft zijn dagelijkse portie suiker of alcohol nodig. Dan weer zijn er mensen die gewoon zo hyper zijn dat ze vroeg of laat geveld kunnen worden door een hartinfarct of een vorm van kanker.

Waarschijnlijk kunnen we samen een aantal bladeren vol opnoemen met varianten van deze voorbeelden.

My story

Ik heb mijn streven naar perfectie jaren geleden MOETEN opgeven. Ik kon niet meer… Op het randje van burn-out, een pakje sigaretten per dag en een absoluut niet meer weten wie ik was strandde ik in de leegte van het niets. Mijn lichaam was zo overprikkeld, zo in stress dat ik zelfs de eerste maanden van de leegte geen rust kon vinden. Zenuwachtig liep ik rond en probeerde ergens verlichting te zoeken. Verlichting door aangepaste voeding, sport en genoeg rust.

Het was niet simpel, maar een verademing. Na een half jaartje kon ik eindelijk weer een nacht doorslapen. En na een jaar rust en gezonde voeding voelde ik dat mijn lichaam een eigen taal had. Iets wat ik  nooit eerder had gevoeld. Een openbaring, maar ook een intense schrikreactie. Want nu zou ik nooit meer écht “normaal” zijn. De snelheid van de maatschappij, is niet voor mij…

Ja, wat dan he. Daar sta je, afgeschreven, klaar voor de dood.
Welke dood? Want écht dood ga je natuurlijk niet. 

 

 

Na een intens rouwproces merkte ik dat als ik luisterde naar mijn eigen behoefte en mezelf de ruimte gaf die behoeften (hoe gek ook) te volgen, ik uiteindelijk weer doelen kreeg. Want steeds duidelijker begon ik te beseffen dat het leven er ook heel anders kan uitzien en we genoeg kunnen verdienen om in onze eigen overleving te voorzien zonder ons kapot te werken op een tempo dat bijna niet te volharden is.

Traagheid

Met een beetje durf en heel veel zoeken vond ik mijn pad. Aangepast aan mijn noden en in verbinding met mijn omgeving. Ik vond dat pad door in de traagheid te gaan, in de stilte. Als je naar jezelf en je omgeving luistert, zie je namelijk vanzelf wat er nodig is en als je dat dan invult met je hart, zal je nooit zonder werk komen zitten.

Oh jee, wat schrijf ik nu ?! We gaan toch geen Goeroepraat verkopen?!
Ik weet nog goed dat als ik net in die burnout zat ik mijn buik vol had van al die schone praatjes.Vooral omdat niemand écht zegt hoe het moet. Het enige waar ik toen mee bezig was, was zo snel mogelijk weer aan de slag gaan. Met dan nadien dat intense en helemaal niet zo leuke rouwproces. Die vage quotes, daar kreeg ik buikpijn van.

En toch zijn ze waar, want in die traagheid kan je jezelf weer verbinden met je eigen gevoel en dankzij dat gevoel weet je ook perfect wat je kiest. Terwijl je in de alledaagse rush nooit bij jezelf kan inchecken (of je bent superman) om te zien of iets écht klopt voor jezelf en je omgeving. En wie weet is dat nét wat die personen achter de coulissen proberen te veroorzaken, zoveel verwarring dat er geen plek is om écht te voelen. Want door deze verwarring gaan we op zoek naar dingen die ons gelukkig zouden kunnen maken… en dat doen we vaak in de consumptie, de snelle bevrediging van ons gemoed dat, steeds minder gemakkelijk bevredigd wordt waardoor we dus telkens in de overheersende trap moeten treden om “gesust” te worden.

Wat mij betreft, bedankt abnormaliteit en (over)gevoeligheid, je redt mijn leven elke dag!

Niet elke dag is een goede dag.

Zo vaak verlies ik mezelf weer, in de rush, in de ander die denkt het beter te weten of het na te streven doel. Misschien zelfs door de angst niet genoeg te zijn.
En telkens voel ik nadien weer hoe ik mezelf bedrogen heb, hoe het lastig is traag te blijven gaan.
Tot ik weer bij mezelf uitkom, steeds opnieuw, misschien een heel klein beetje dieper, stabieler als laatst.

Zoiets als jezelf verliezen om dieper te vinden….

Nog even een heel interessant stuk over hoe big pharma het ons makkelijker willen maken om onszelf in hokjes te verdelen en dus als “verkeerd” te bestempelen.