De traagheid der dingen

Ik dacht altijd dat alles snel moest, gehaast, want hoe meer ik gedaan krijg in een dag, hoe meer ik van betekenis was voor deze wereld toch?
Of niet? Ik zie dat in de natuur altijd alles zijn tijd heeft. Er zit geen haast. Alleen misschien bij de race voor het leven tussen prooi- en roofdier, en dan nog …

Je kent het wel, toch?

Vlug, vlugger vlugst! Ik hol naar de supermarkt, vervolgens naar mijn volgende afspraak, dan weer huiswaards voor een beetje boekhouden en wat huishoudelijk werk. Later op de dag bezoek ik een vriend of ga ik wat sporten om nadien te verbinden met mijn gezin om dan overprikkeld in mijn eigen bedje neer te vallen. Tot er weer op repeat wordt gedrukt.

Herken je het?

Overprikkeling

De hele tijd neem ik prikkels op; de emotie bij het geld dat ik achterliet bij het doen van boodschappen, het schrikken van luid geblaf aan de overkant van de straat, de vriendelijke lach van mijn buurvrouw die haar stoep staat te vegen en de contente blik van een iemand die juist de deur uitgegaan is. Een telefoongesprek dat me toch wel erg geraakt heeft en die vriend in zak en as.

Nog maar te zwijgen over alle taken die ik denk te moeten doen vandaag terwijl de klok veel te snel tikt. Mijn hoofd draait overuren en mijn benen lopen zichzelf voorbij. Ik red het, nét.

Tegen de avond voel ik mijn hoofd knallen en mijn lijf begeeft het zowat. De gedachten blijven malen in mijn hoofd en ik begrijp niet waarom ik het niet stil krijg. Een pilletje pakken of een lekker glaasje alcohol om bij te komen heb ik afgezworen dus doe ik wat ademhalingsoefeningen en wat basis qigong om weer bij positieven te komen.

En da’s gelukkig mijn redding , elke keer.

Maar waarom ben ik steeds zo overprikkelt?

Elke gevoel dat ik die dag tegenkwam, positief of negatief, is verbonden aan een meridiaan die op het moment van inpakt geactiveerd wordt. Elke meridiaan is vervolgens verbonden met een orgaan, die bij overbelasting gaat reageren.

Met andere woorden activeert elke emotie een specifiek orgaan. Als elk orgaan voor een emotie staat, dan is het maar logisch dat verteren niet bijzonder snel gaat.

Ik weet dat mijn lichaam maar 1 prikkel kan verwerken op dezelfde tijd mijn hoofd er 1000 heeft verwerkt. Mijn lichaam kan dus niet anders dan emoties blijven uitzenden bij lichamelijke overspanning. En de taak van mijn hersenen is die emoties interpreteren en er een verhaal aan verbinden zodat ik ook begrijp wat mijn lichaam zegt.

Dat verklaard waarom ik na een drukke dag hoofdpijn kan hebben (lever/galblaas-meridiaan lopen bijvoorbeeld door het hoofd). Of onderrugpijn als ik erg vermoeid ben (nieren zijn onze levens-batterijtjes).

Waarom leef ik toch in een wereld waar zoveel moet en hoe komt dat dan?

Of … een betere vraag, waarom loop ik zo snel terwijl ik weet dat dat niet onze échte natuur is.
Voor wie loop ik? Niet voor mezelf, dat sowieso niet.

Ik wens genoeg waard te zijn om liefgehad te worden, liefgehad te worden door een getraumatiseerde vader of/en moeder.

BAM! Die komt binnen! 

Wat als ik beslis om niet meer te lopen. Om moedig genoeg te zijn om traag te gaan, traag te zijn. Moedig genoeg om te vertrouwen dat als ik stop met vechten, ik nog steeds waardig zal zijn.

Wat als ik besef dat mijn ouders er niet voor mij konden zijn omdat zij zelf op zoek waren naar de liefde van hun ouders en die niet vonden omdat ook zij enorm veel pijn hadden.

Ik besef plots … IK ben de enige die de liefde waarnaar ik hunker aan mezelf kan geven.
Met dan als key question: wat wil ik écht?

De sleutel ligt hem in de traagheid der dingen.

• Van zodrag ik vertraag voel ik emoties de kop opsteken.
• Angst, zal ik ooit nog wel iets volbrengen in deze wereld?
• Kwaadheid, waarom is deze rust geen normaliteit?
• Angst, hoe ga ik ooit alles kunnen betalen met dit tempo van leven?

Ik merk op dat wanneer ik de traagheid inga, ik veel duidelijker voel welke dingen me raken. Vanuit die geraaktheid en breekbaarheid onstaat er een verlangen dat me nooit zo duidelijk was als nu.

Ik voel eindelijk wanneer ik hongen heb, wanneer dat stopt en ik merk op wanneer iets me écht raakt. De dingen die me raken komen nu écht binnen. Dat is omdat ik voordien pas aan het verwerken van emoties kwam in bed na het bekomen van overprikkeling. Dan pas kon ik voelen wat voor dingen zijn er vandaag écht blijven hangen?
Welke dingen kreeg ik vandaag helemaal niet verteerd?
En wat ben ik door te snel leven voorbijgelopen dat eigenlijk mijn aandacht vroeg, waar eigenlijk een kans in verscholen zat?

Ik merk dus op dat door het pleasen van de spoken in mijn hoofd, dat ik eigenlijk mijn eigen weg nooit gegaan ben. Dat doet pijn …

Spoken in mijn hoofd.

De ouders die ik ooit had, zijn niet meer dezelfde mensen als nu.
De dingen die ze ooit tegen me zeiden zijn beelden van het verleden.
En toch zijn het patronen die wij elke dag nog leven en beleven.
Het zijn de blinde vlekken die mijn leven een bepaalde kleur gaven en sommigen nog steeds geven. Maar … Wat is er eigenlijk werkelijk van waar?

Wat als ik mijn leven zelf kleur geef.
Wat als ik voor mezelf zou zorgen alsof IK mijn eigen moeder én mijn eigen vader in dit leven zou zijn?

Hoe zou ik dan de dingen anders doen? Waar zou ik mijn grenzen trekken en hoe zou ik mijn lichaam de tijd geven om echt te luisteren wat er vanbinnen allemaal aan het gebeuren is?

Plots voel ik rust.

Traagheid geeft de rust waaruit alles kan ontstaan.

Ik zie mezelf dieper luisteren naar een vriend en zie hoe ik vroeger zou gereageerd hebben omdat ik mezelf graag wilde bewijzen; “Kijk! Ik ben toch goed genoeg he?! Ik wil je helpen hoor, vraag maar. Eener wat … Ik zal het wel even doen voor je.” Zelfs als dat betekende dingen doen die ronduit slecht waren voor mezelf.

Ik sta stil, ik kijk.

Wat als ik eens niets hoefde en gewoon zou luisteren. Wat als ik die vriend eens de kans zou geven om mij te vragen wat hij nodig heeft en voor de rest ik zelf mijn tijd gebruik om bij mezelf te blijven.

Mijn huis is mijn tempel.

Een huis dat stroomt vanuit gewoon zijn, ik ontdek steeds meer wat ik heel graag doe in deze wereld en omdat ik ze graag doe krijg ik ook meer de vraag van vrienden of ze gebruik mogen maken van dat wat ik graag doe. En da’s nu eens helemaal geen gevecht, meer nog, ik schenk het graag en zie hoe de kruisbestuiving groeit, wat de ander heeft, krijg ik. Omdat ik geef wat de ander niet heeft.

Vanuit die traagheid hoeft mijn lichaam niet meer overprikkelt te zijn, Ik weet wat het mij vertelt, elke moment, elke seconde. Welk orgaan er bij welke emotie opspeelt en wat ik nodig heb om dat weer in evenwicht te brengen. Steeds meer voel ik me samenvallen met de natuur en merk ik dat ook alles in mijn leven samenvalt met mij.

En oh, wat gun ik dat jullie ook!